Date 3: De giechelende adhder

Ik probeer de French Kiss-ervaring achter mij te laten, al kost mij dit toch best wel ongewenst veel moeite…  Na 2 weken regelmatig app contact vraagt Pieter mij hoeveel nachtjes hij moet slapen om met mij uit eten te mogen… zoet vind ik het wel en ik heb ook een beetje een zwak voor hem, ik weet niet waarom.. Ik voel aan alles dat het niets gaat worden, maar ik moet ook niet te kritisch zijn.. ik moet ruim denken en wat zegt een foto en een paar teksten nou? weet ik inmiddels…
Pieter is eerlijk over zijn lengte. Ik weet nu in ieder geval zeker dat ik weer met een kabouter op stap ga, maar nu weet ik het van te voren. Hij komt aanrijden in een Audi TT, sja wat vind ik daar van, misschien een soort compensatiegedrag. Hij kon zelf niet bedenken wat een leuke eerste-date-plek is, dus ik stelde voor om tapas te gaan eten. Ik snap inmiddels dat bij een eerste date het niet perse verstandig is om meteen uren in een restaurant te moeten zitten, maar ik ben vers op de date-markt en ik was nog niet op de hoogte van deze handige tip toen ik het restaurant instapte. We geven elkaar 3 kussen. De spanning glijdt van mij af, het is zeker geen vervelend persoon, maar daar is dan ook alles mee gezegd. We kunnen nog niet aan tafel. We staan ongemakkelijk middenin het restaurant te wachten. Ik wiebel van mijn ene been naar de andere, omdat ik mij niet goed een houding weet te geven. Hij is echt zo klein dat het in deze positie lastig is dat te negeren. Hij vraagt of ik druk ben geweest en hij vertelt, zonder op mijn antwoord te wachten, hoe druk hij aan de telefoon was met zijn bank. Binnen 5 minuten had hij het over zijn rekening courant en andere geldzaken, ik moet een beetje lachen en met een lichte synisch toon zeg ik: “mooi gesprek in de eerste 5 minuten, we kunnen het maar besproken hebben toch…?” Hij giechelt … en net iets te lang zodat het opvalt.. we kunnen eindelijk gaan zitten en hij giechelt nog een beetje na .. hij praat veel, veel over zichzelf en blijft giechelen. Ik word een beetje afgeleid, hij lijkt in zijn gezicht ergens op een oude bekende, waar ik nooit van heb begrepen waarom die man mij zo nerveus maakt… zucht.. denk ik die man toch iedere keer achter mij te laten, komt hij weer ergens op een onverwacht moment voorbij… alleen daarom zou ik hem kunnen kussen.. gewoon om te kijken hoe dat is… maar dat ga ik niet doen.. ik krijg een lichte rilling ..Ik moet een beetje in mijzelf lachen om deze idiote gedachte. Ondertussen vloeit de wijn rijkelijk en geniet ik van de tapas. Hij laat al het brood liggen, want hij heeft een glutenallergie, onze tafel ziet er een beetje uit als een slagveld. Hij vertelt steeds meer over zichzelf en in sommige momenten zegt hij: “Pieter vond dat niet leuk”of “en toen zei Pieter”… oh nee … dit gebeurde net iets te vaak… hij giechelt alles weg…  Ik vraag hem zelf ook; en wat vond Pieter daarvan, maar hij heeft het niet door. Uiteindelijk komt de rekening.. ook zoiets… Ik begrijp in de wereld van het daten dat ‘delen’ heel normaal is… wat vreselijk vind ik dit.. Het is toch stiekem fijn of charmant als de man de rekening betaalt en dit ook met enige snelheid doet, noem mij maar ouderwets … en anders betaal ik liever de hele rekening zelf, maar ik ben van te voren gewaarschuwd om dat vooral niet te doen, daar loop ik op leeg.. dus ik gooi 50 euro in de trommel en hij ook, ik besef mij pas de volgende ochtend dat de 20 euro wisselgeld niet is teruggegeven. Het restaurant lacht zich vast ziek van die eerste mislukte dates denk ik.. expres op je tafel laten wachten en dan het betaalmoment lekker extra ongemakkelijk laten zijn… Toch snap ik nog steeds niet hoe het mogelijk is om als laatste het restaurant uit te rollen, toch niet een heel vervelende avond blijkbaar, al is het voor mij echt niet nodig om nog zo’n avond te plannen..
Uit beleefdheid voor hem heb ik hem de volgende dag een berichtje gestuurd… ik weet ook niet waarom… je kunt toch niet na een avond dat je je leven toch een beetje hebt gedeeld of hij met mij in ieder geval.. in 1 x niets meer laten horen.. hij reageert snel en we appen nog beetje, maar het contact verwaterd snel, het doet mij niet heel veel, behalve dat ik het vreemd blijf vinden… Eerst veel contact en dan ook zomaar voorbij…

Ooh was ik maar niet zo hopeloos romantisch… Ik werk eraan.. Mijn gebroken hart is nog steeds stuk…
De wereld van de date-apps is zo snel dat ik er zelf heel onrustig van word. Ik begrijp de man al niet, maar deze manier van contacten begrijp ik helemaal niet!

Moet ik lekker gevat en adrem reageren en doet het er toe wat ik als eerste zeg of volstaat hallo ook? En soms na een match en na de eerste contactmomentjes, voel ik dat de interesse zakt, ofwel bij mij of bij hem. Dan zit het mij in de weg dat ik dat ‘onbeleefd’ vind en nooit zomaar zou afknappen, dat de ander dat dan wel doet of simpelweg niet meer reageert vind ik toch zo raar! Een digitaal blauwtje lopen is dus ook niet leuk, zeker niet als ik hem best wel leuk vond op het plaatje of in de tekst! Hoe verwarrend… Ik probeer het te begrijpen .. de date wereld en de mannen… volgens Thijs, hij is een collega van mij die minstens 10 jaar jonger is en een zeer ervaren dater,  kan het zomaar zijn dat na een leuk contact je diegene nooit meer spreekt, omdat er simpelweg iemand anders tussendoor is gekomen die net even leuker is.. Volgens mij is de “generatie Thijs”  de liefde aan het kapot-daten… Volgens Thijs moet je op meerdere paarden tegelijk wedden… , maar dit voelt toch kut zeg ik verbaasd.. Hij zegt je drukt op een knop in je hoofd en in je telefoon; delete de persoon en zo is iemand weg uit je systeem, zo simpel is dat!
(Snel) loslaten en niet te persoonlijk opvatten…